กรณีศึกษา คุณพ่อตายแล้วไปเป็นภุมมเทวา ตอนที่ 20

ต่อจากตอนที่แล้ว ภายหลังจากที่ตัวเธอ หรือนายทหารราชองครักษ์หนุ่มรูปหล่อในภพชาตินั้น ได้เข้าถึงความสุขและความสว่างภายในเช่นนั้นแล้ว ตัวเธอก็มักจะชอบเดินทางมาสั่งสมบุญ ฟังธรรม และนั่งสมาธิกับพระเถระอยู่เป็นประจำสม่ำเสมอ

กรณีศึกษา คุณโมนิค มูนอฟ ตอนที่ 8

หลังจากที่พระราชาผู้ปกครองแคว้นแห่งนั้น รวมถึงเหล่าเสนาอำมาตย์ได้ฟังธรรม และปฏิบัติธรรมร่วมกับคณะพระอาจารย์แล้ว ทุกคนต่างก็ได้เข้าถึงความสุขภายใน เหมือนอย่างที่ตัวนายทหารคนสนิทของพระราชาได้เข้าถึง

กรณีศึกษา คุณโมนิค มูนอฟ ตอนที่ 4

หลังจากที่ภรรยาหลวงของสามีของเธอ รับประทานอาหารที่ถูกเหยาะยาพิษลงไป ไม่นานภรรยาหลวงก็เกิดอาการปวดหัวตัวร้อนปวดท้องแบบปัจจุบันทันด่วนขึ้นมาทันที

แก่ขึ้นอีกปีอย่างมีความสุข

อายุที่มาพร้อมกับความแก่ชรา เราจะมีวิธีรับมือกับร่างกายและใจอย่างไรให้มีความสุข

ปรโลกนิวส์ คุณพ่อชาตรีเสียชีวิตแล้วไปไหน ตอนที่ 4

คุณพ่อของตัวลูกในภพชาตินั้น ก็ได้กระโดดเข้าไปช่วยห้ามปรามเพื่อนผู้เป็นเจ้าของบ้าน ซึ่งกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธและมึนเมาด้วยฤทธิ์สุรา ไม่ให้ทำร้ายทาสสาวคนนั้น

6 ปีกับการพิสูจน์ความจริง

ตัวเอง..เคยเป็นนักศึกษาในเหตุการณ์ 14 ตุลา เลยทำให้ฝังใจกลัวต่อเหตุการณ์ครั้งนั้นมากๆพอมารู้ว่าวัดพระธรรมกายมีนิสิตนักศึกษามามากกันขนาดนี้ เลยทำให้ปักใจเชื่อว่าวัดพระธรรมกายเป็นคอมมิวนิสต์แน่ๆ

สะเก็ดข่าวสั้นทันปรโลก คุณพ่อโอปิก ตอนที่ 1

คำถามข้อที่ 1. คุณพ่อละโลกแล้วไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้เป็นอย่างไร ได้รับผลบุญที่คุณแม่และลูก ๆ อุทิศไปให้หรือไม่คะ และบุพกรรมใด ที่ทำให้ท่านต้องมาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือด และตายตอนอายุ 76 ปีคะ

กรรมของการทำอาสน์สงฆ์เปื้อน

บุคคลในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นสตรีหรือบุรุษก็ตาม หากเป็นคนไม่สำรวม ไม่เคารพเอื้อเฟื้อ เป็นคนแข็งกระด้าง เย่อหยิ่ง ย่อมไม่รู้เสนาสนะอันควร ไม่ให้อาสนะแก่คนที่ควรให้ ไม่ให้ทางแก่คนที่ควรให้ทาง ไม่เคารพคนที่ควรเคารพ ไม่นับถือคนที่ควรนับถือ ไม่ไหว้คนที่ควรไหว้ ไม่บูชาคนที่ควรบูชา

อานิสงส์ของการทำบุญทอดผ้าป่า (ภาคพิเศษ) ตอนที่ 8

อานิสงส์ข้อที่ 8 ว่าด้วยบุญที่ส่งผลทำให้ลูกๆมีสุขภาพร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงลูกๆ จะไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ไข้อีกทั้ง...โรคภัยใดๆ ก็ไม่อาจที่จะเบียดเบียน

วิธีอยู่กับคนที่เราเกลียด

ใครรู้บ้างว่า ชีวิตของคนเรานั้นจะมีเวลาอยู่บนโลกใบนี้สักกี่ปี ชีวิตของคนเรานั้นมันช่างสั้นยิ่งกว่าหยดน้ำค้างใสเสียอีก เราจะตายวันตายพรุ่งก็ยังมิมีใครอาจที่จะรู้ได้เลย